آیا این اعتقاد صحیح است که با بالا رفتن سن و پیر شدن انسان، توان کار و فعالیت از او گرفته می شود؟ در جواب باید گفت بله با افزایش سن، انسان دیگر همچون سابق توان کار و فعالیت، به ویژه فعالیت های یدی را ندارد اما آیا فکر و اندیشه و تجربیات او نیز مانند جسم او کم توان خواهد شد و نمی توان از فکر و اندیشه فرد مسن بهره جست؟
هر گاه براى تنظیم سند بدهى، نویسنده اى نبود، مىتوان از بدهكار گرو و وثیقه گرفت، خواه در سفر باشیم یا نباشیم. بنابراین جمله ى «إِنْ كُنْتُمْ عَلى سَفَرٍ» در آیه 283 سوره مبارکه بقره براى آن است كه معمولاً در سفرها انسان با كمبودها برخورد مىكند. نظیر جملهى «إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّةِ» یعنى هنگامى كه مرگ به سراغ شما آمد وصیّت كنید. با اینكه مىدانیم وصیّت مخصوص زمان مرگ نیست، لكن آخرین فرصت آن، زمان فرا رسیدن مرگ است.
همه ما کم و بیش مشکل داریم و شبانه روز با مشکلات خود در حال دست و پنجه نرم کردن هستیم، گاهی این مشکلات اینقدر زیادند و بر شانه های ما سنگینی می کنند که حتی در تخیلات ما هم مزاحمت ایجاد می کنند، نه غذایی را با لذت می توانیم بخوریم و نه جرعه آبی بنوشیم چون خاری در چشم ما هستند، اما چکار می توان کرد؟ چگونه از این همه مشکل رهایی یابیم؟
فرق بین قرض و دَین (بفتح دال) این است كه اگر انسان چیزى را به عنوان قرض بگیرد در موقع پرداختن باید از نظر جنس و صفت عین آن را بپردازد ولى معناى دَین آن است كه آنچه را انسان می گیرد چون بر ذمّهاش واجب می شود پس می تواند عین، قیمت یا مثل آن را بپردازد. پس معناى كلمه دَین از كلمه قرض عمومیت بیشترى دارد.
براى حفظ اعتماد و خوشبینى به همدیگر و آرامش روحى طرفین و جلوگیرى از فراموشى، انكار و سوء ظنّ، باید بدهىها نوشته شود و براى اطمینان و حفظ قرارداد از دخل و تصرّف احتمالى طرفین، سند باید با حضور طرفین و توسط شخص سوّمى نوشته شود.
بحث اخلاق، از مهمترین مباحث قرآنى است، و از یك نظر مهم ترین هدف انبیاى الهى را تشكیل مى دهد، زیرا بدون اخلاق نه دین براى مردم مفهومى دارد، و نه دنیاى آنها سامان مى یابد.
آدمی زندگی اجتماعی را ترجیح می دهد چرا که آسایش و آرامش خود را در برطرف کردن نیاز های خود دانسته و این نیاز مرتفع نمی گردد مگر در اجتماع و در میان جمع . گاه این نیاز عمیق تر بوده و افراد به واسطه برخی مشکلات و عدم توانمندی ها نیازشان به افراد دیگر بیشتر و بیشتر می شود و در این میان افرادی وجود دارند که در برطرف کردن نیازشاهایشان دست نیاز به سوی دیگران دراز می کنند از این رو حضرت علی علیه السلام در باب کیفیت رفع نیازشان روشهایی را متذکر شده اند.
