در آیه 162سوره بقره خداوند اشاره به عدم بخشش و تخفیف در عذاب فرموده است. سوال پیش می‌آید که آیا این امر مغایرت با رحمن و رحیم بودن خداوند ندارد و ما انسان‌ها نیز وقتی کسی اظهار ندامت می کند، نباید گذشت داشته و به او فرصتی بدهیم؟
تمام گناهان، باطن و ملكوت انسان را ظلمانی و تاریک می‌كند زبانی كه دروغ می‌گوید، غیبت می‌كند بوی بدی می‌دهد كه اهل دل آن بو را می‌توانند استشمام كنند.
در برابر احادیث تکان دهنده و زیادی که در مورد گناه آمده است و نیز آیات قرآن مجید در این باره، با آیات و روایات دیگری مواجه هستیم که باب جدیدی را به روی آدمی می گشاید و آن باب توبه است که دریایی است زیبا و چشم نواز از رحمت و حکمت خداوند سبحان.
«توبه» در لغت، به معنای رجوع است. وقتی بنده به مولای خود بر می گردد، می گویند توبه کرده است. خداوند در قرآن کریم به همه ی مومنان دستور توبه می دهد. رسول مکرّم اسلام فرموده اند: «خودتان را با استغفار و توبه معطّر کنید تا بوی بد گناه شما را رسوا نکند».
وقتى بلایى ـ مانند وبا ـ در نجف پیدا مىشد، حتّى در بازارها هم گاهى مجالس روضهخوانى و توسل برقرار مىشد، ولى ما مثل آدمهاى مأیوس و ناامید، گویا نمىخواهیم از این درِ رحمت داخل شویم و براى رفع بلا و گرفتارىها به حضرات معصومین ـ علیهمالسّلام ـ متوسّل شویم! آیا امروز براى رفع بلاها غیر از تضرّعات و دعاى صادق همراه با توبه و توسل، راه دیگرى داریم؟!
متأسفانه امروزه کم نیستند آدم هایی که طلبکارانه به خدا نگاه می کنند درحالی که فراموش کرده ایم که ما همواره به خدا بدهکار هستیم.
چند حدیث در مورد توبه
