یکی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران "مُنَبَت چوب" نام دارد. ریشه كلمه منبت از كلمه ” نبات “ گرفته شده كه به معنی رویانیده است واین وجه تسمیه به این دلیل بوده كه برجستگی گل و گیاه بر روی چوب، سنگ و ... مانند روییدن گیاه بر روی آن بوده است، خصوصاً كه نقوش، اكثراً گیاهی بوده است. منبت هنری است كه در آن حكاكی و كنده كاری روی چوب بر اساس طرح ونقشه انجام می گیرد. قدیمی ترین اثر منبت موجود مربوط به نیمه اول قرن سوم هجری است و آن یك لنگه در چوبی متعلق به مسجد جامع عتیق شیراز است كه در دوره عمروبن لیث صفاری ساخته شده است.مواد اولیه مورد مصرف در هنر منبت انواع چوب های درختــــــــــان می باشد، البته هر چه جنس چوب محكم تر و فشرده تر باشد  كار منبت بهتر و زیباتر و بادوام تر خواهد شد مانند چوب گردو و شمشاد و گلابی ( خود رنگ).

روش كار به این صورت است كه بر اساس نقشه و طرح كه اكثراً نقوش سنتی اسلیمی و ختایی می باشد با ابزاری بسیار ساده، بر روی چوب حكاكی انجام داده و نقوش به صورت برجسته و حجم دار در آمده كه از زیبایی خاصی برخوردارند.هم اینك در اكثر نقاط كشور خصوصاً در آباده، زنجان، گلپایگان، قم، اصفهان، همدان، كردستان، آذربایجان غربی و تهران رواج دارد. انواع نقوش اسلیمی، ختایی، جانوری، انسانی، گل و مرغ، خطوط كوفی، و به صورت خود رنگ در منبت كاری درب ها،‌ رحل قرآن، مبلمان و میز، انواع جعبه، قاب عكس، قاب آیینه وانواع مُهر قلمكار مورد استفاده دارند. روش نگهداری آن حفاظت از رطوبت مداوم، حرارت و آتش، اشعۀ مستقیم و مداوم خورشید، سفید کننده های شیمیایی و اشیای نوک تیز و بُرّنده می باشد.